શ્રધ્ધા

કડક અને ક્રાંતિકારી આધુનિક શિક્ષકાની છાપ નીચે સળવળાટે ચડેલી એની લાગણી આજે કૂદકો મારી બહાર આવી રહી હતી.

ઘણા દિવસ પછી આજે એ વાતોકડી સ્કૂલે આવી હતી.

“બેન, એને ખબર નથી પાડવી. શકિત હશે ત્યાં સુધી એ આવશે. જીવનનો આનંદ અમે વહેલો વિખેરવા માંગતા નથી”તાકિદભરી વિનંતી તો પંદર દિવસથી હતી.

“તમે અંધશ્રધ્ધાનો પાઠ ભણાવ્યો હતો. પણ બેન, મમ્મી કેટલાય મંદિરે લઈ જાય છે. છાનામાના આ દોરો હું કાઢી નાખીશ હો”.

“ના ના , રહેવા દેજે. તારી મમ્મીને દુ:ખ થશે.” આટલું તો જીજ્ઞા માંડ બોલી શકી. મેદાનમાં દોડી જતી અનુરાધાને એ રોકી પણ ન શકી.

પંદર મિનીટ પછી સાવ સફેદ પડી ગયેલી હાંફતી,ફસકાઈ પડી.

બ્લડ કેન્સર….

કાન ફાડી નાખતા એમ્યુલન્સનાં અવાજો, નર્સો-ડોક્ટરોની દોડાદોડ, મશીનોનાં ધડકારા વચ્ચે દમ તોડી દેતા મોટાભાઈ અને સ્તબ્ધ માતાપિતા, વિધવા ભાભી અને બાપવિહોણી બનેલી બે બાળકીઓ …

જીજ્ઞાએ ઘરમંદિરને અને મનની પીડાને તાળામાં કેદ કરી દીધા હતા…

અચાનક જીજ્ઞા એક ઝાટકા સાથે ઉભી થઈ …

ઘરનાં સભ્યોનાં આશ્ચર્ય વચ્ચે ઘંટારવ ગુંજી ઉઠ્યો.

— નીવારોઝીન રાજકુમાર