સુ-વાવડ

જોરજોરથી ઉલ્ટી કરી નયના હાંફતી બાથરુમ બહાર નીકળી. “ત્રણેક મહિના સુધી ઘણાની હેલ આવી હોય પણ ઘરબાર રેઢા મૂકી આમ આટલું જલ્દી પિયર સુવાવડ કરવા ન જવાય” પડોશી રમીલાબેને એની પીઠ પર હાથ પસવારી લિંબુ પાણીનો પ્યાલો પકડાવ્યો. થાકેલી આભારવશ આંખે એ તાકી રહી.

“કયારે બંધ થશે તારા આ નાટક?”  રમીલાબેન દરવાજો ખેંચી ગયા કે કેતને સખત ચીડથી પૂછ્યું.

“શાનાં નાટક ! અને હું નાટક કરું છું?” એ તોછડા સ્વરે તાડૂકી.

“મોઢામાં આંગળા નાખી ખાધેલું ઓકી નાખવાનો મનેય કોઈ શોખ નથી.”

કોમ્પ્યુટર સામે બેસી એક મેઈલની પ્રિન્ટઆઉટ કાઢી એણે કેતનને થમાવી.

.”એની ડીલીવરી ન થાય ત્યાં સુધી મારે ત્યાં જ રહેવું પડશે અને…” અધુરા વાક્યની એ ધાર  કેતનને વિંધી ગઈ અને બંનેની નજર સામે કેતનનાં મેડિકલ રિપોર્ટસ તરવરી ઉઠ્યા.

થોડી વાર પછી મેઈક માય ટ્રીપમાં બે ટીકીટ બૂક થઈ ગઈ. છેક વારાણસીનાં આશ્રમની.